Een doodgewone dag

Een tijd geleden sprak ik een bekende over mijn opleiding. Tijdens dit gesprek besefte ik me hoe vanzelfsprekend ik de dagen op de opleiding vond, waar zij versteld van stond. Daarom is een alledaagse dag dit keer het onderwerp van de blog.

Om 07:10 tringelt mijn wekker in alle vroegte, klaar voor een nieuwe dag. Met mijn handen bescherm ik mijn ogen tegen het felle licht, terwijl ik één van mijn huisgenoten die aan het ontbijten is een goede morgen wens.
Na een hete douche loop ik weer terug naar mijn kamer, waarbij ik mijn andere huisgenoot die inmiddels aan de ontbijttafel gearriveerd is gedag zeg.
In mijn kamer trek ik een balletpakje en panty onder mijn normale kleding aan en trek ik mijn haar strak naar achter in een knot.
Nadat ik als derde aan de ontbijttafel ben verschenen en mijn spullen heb gepakt, stap ik op de fiets.

Zürich is natuurlijk niet zoals Nederland een fietsland, waardoor er geen fietspaden zijn. Je moet je als fietser dus constant aanpassen: de ene keer op de stoep, de andere keer op de autoweg. Ook het landschap valt niet mee: het ene moment sjees je met je handen op de remmen naar beneden, het andere moment werk je je een slag in de rondte om een muizenbeetje dichter bij school te komen. Ik woon boven aan een helling, die zo steil naar beneden gaat dat ik er met de fiets aan de hand van af moet lopen. Gelukkig woon ik niet ver van de opleiding, waardoor ik tien minuten later mijn fiets het lege rek in schuif: het aantal fietsers op deze immens grote opleiding is schaars.

In de dansstudio heb ik twintig minuten voor de les om negen uur begint om mezelf alvast op te warmen. Terwijl ik wat sit-ups, legswings en voetoefeningen doe, druppelen ook mijn medestudenten de dansruimte binnen. Vlak voor negenen stappen ook de pianist en docent het lokaal binnen, waarna de les kan beginnen.
Om half elf bedanken we de docent en pianist voor de les. Dan heb ik vijftien minuten om andere kleding aan te trekken, mijn haar te ontdoen van zijn strakke positie en me voor de moderne les voor te bereiden. Ook tijdens het sliden, swingen en springen begeleidt de pianist de les.

Deze dag heb ik slechts een korte lunchpauze, voordat de muziekles start. In deze theoretische muziekles (om de week hebben wij namelijk ook een praktische muziekles met o.a. ritme- en zangoefeningen) bekijken wij een opera waarin gebruik wordt gemaakt van dans en analyseren deze. Deze week wordt Orphée et Euridice van Pina Bausch besproken.

Hierna heb ik een pauze van een half uur, waarin ik mijn danskleding weer aantrek en naar het lokaal loop om mij wederom op te warmen.
Om drie uur start de repetitie met de choreograaf voor de voorstelling die wij in december op zullen voeren. In deze les krijgen wij stukken dans aangeleerd, formeren deze in de ruimte en “cleanen” we de passen. Sommige dagen vergen veel van je concentratie, wanneer de choreograaf van alles uit wil proberen en jij zijn gedachtes dus probeert te realiseren. Andere dagen, als de choreograaf zich meer met andere dansers bezighoudt, ben je vooral voor jezelf aan het trainen en probeer je zijn dansmateriaal te perfectioneren.

De lessen worden voornamelijk in het Engels gegeven en een enkele keer in het Duits. Verder wordt er door de studenten Italiaans, Frans, Zweeds, Zwitsers-Duits, en Nederlands gepraat.

Na drie uur repeteren is de dag op de opleiding om zes uur voorbij en doe ik een stretch als cooling-down. Hierna kleed ik mij vlug om, stap op mijn fiets om nog een paar boodschappen te doen, voordat ik de helling om thuis te komen beklim. Eenmaal thuis Skype ik met enkele Nederlanders om hun verhalen te horen.
Hierna smeer ik kwark met sterke drank op mijn schenen omdat dit tegen de blessure shinsplint zou helpen, neem ik een heet bad tegen de spierpijn en smeer ik hier en daar verschillende crèmes, zalfjes en gels in de hoop pijn te verlichten en te verhelpen.
Dan pak ik mijn tas in, herhaal wat lastige danscombinaties die ik die dag heb geleerd en duik gauw mijn bed in, want voordat je het weet start er weer een nieuwe, doodgewone dag.