Weekendloze Weken

Afgelopen weken zijn een samenloop van geweldige evenementen geweest. Op (bijna) alle mogelijke manieren heb ik iets van mezelf laten zien in Zwitserland. De hoogste tijd dus om deze ervaringen te delen.

Op de foto die ik heb bijgevoegd is het krantenartikel te lezen, waarin ik vorig verslag over vertelde.

Twee weken geleden had ik twee optredens. Twee geweldige dagen, waarin ik ook mijn familie weer kon verwelkomen. Zij mochten, net als het bezoek in december, de dansles van die ochtend komen bekijken. Door de vrije middag kon ik deze tijd met hen doorbrengen.
Vanwege de vakantieperiode was de coördinator bang dat we een klein publiek zouden hebben, daarom was ik extra blij om een vrij volle zaal te zien.
De voorstellingen gingen voor mijn gevoel goed. Door de adrenaline was ik een beetje aan het trillen, wat het dansen niet makkelijker maakte. Dit was het tweede optreden gelukkig een stuk minder.

Hoewel ik de zondag na de voorstellingen niet naar een dansles hoefde, zat uitrusten er nog niet in. Via een oproep op de hogeschool had ik mij aangemeld voor een fotoshoot waarin je op spitzen (balletschoenen) een bepaalde pose zou moeten aannemen voor het zogenaamde “tanzfest”. Later werd mij duidelijk dat dit een evenement is, waarvan de reclameposter (waarvoor ik model stond) door heel Zwitserland zal komen te hangen.
Het idee van dit project is het fotograferen van onderlijven in verschillende outfits in dezelfde pose.
Ik kwam binnen in een studentenhuis waar iedereen me uiterst amicaal verwelkomde. De woonruimte was omgetoverd tot een set met alles erop en eraan. Na een klein overleg over mijn outfit kon ik me in de slaapkamer omkleden. Het (schone!) spongebobondergoed lag opgevouwen op het bed en ook in de rest van het huisje waren spongebobartikelen te vinden. Door deze ontspannen en bijna lachwekkende sfeer voelde ik me al snel op mijn gemak.
De tutu die ik had meegenomen was te lang voor de shoot, waardoor een van de medewerkers bijna mijn tutu in stukken had geknipt. Gelukkig kon ik hem net op tijd stoppen.
Na enkele sessies vroeg de fotograaf wat mijn schoenmaat was. Ik antwoordde “maat 37” op deze vraag, waarop hij zei: “oh, dan pas je wel schoenen van maat 41”. Enigszins van mijn à propos bevestigde ik dit. De zogeheten baas in dit project kwam aansluitend op deze vraag met een paar zwarte laarzen aanlopen. Laarzen van Louis Vuitton... Hierboven kreeg ik een playsuit aan, waarna ik ook in deze outfit op de foto werd gezet.
Geen uur later stond ik weer op de stoep, een leuke ervaring rijker.

In de daarop volgende week kwamen de studenten uit Lausanne een week met mijn klas meedoen. In Lausanne is namelijk ook een bachelor voor moderne dans gevestigd. In november ben ik samen met mijn klas naar hun “werkplaats”geweest, dus nu was het de tijd voor hen om een bezoekje in het dure Zürich te nemen. Dit was de perfecte week om Zürich te bezoeken, omdat hier de zogenaamde “Swiss Contemporary Dance Days” plaatsvonden. Overdag zouden we dus samen lessen volgen, waarna wij 's avonds verschillende voorstellingen konden bekijken. Hoewel we een paar goede stukken deze dagen hebben gezien, was ik niet erg onder de indruk van de optredens. Aan deze dagen kon ik merken dat Zwitserland, voor dit jaar, geen bachelor voor contemporary dance bezat. Ik hoop samen met mijn klasgenoten verandering in dit niveau te brengen.

Om het nieuwe gebouw van de Zürichse hogeschool meer bekendheid te geven, kwamen er afgelopen dinsdag mensen van de Italiaans-Zwitserse televisie langs. Zij kwamen een stukje van de balletles filmen om in de berichtgeving over de ZHdK te verwerken.

Na al deze leuke weken met voorstellingen, shoots, gasten uit Lausanne en dit weekend theorielessen, heb ik volgende week zowaar een vrij weekend. Daar zal ik wel weer aan moeten wennen...