Voor het volgende seizoen/studiejaar moet ik een stage lopen. Ik zal er maar niet omheen draaien: dat is heel erg spannend! Het is het eerste directe contact met de professionele wereld.
In deze stage moet je met (minimaal) een project meelopen, om een hapje van de professionele danscultuur te kunnen proeven. Hierbij denk je in eerste instantie aan een dansgezelschap, maar ook een kleinschaligere opdracht valt onder de stage.
Wat dat nu voor mij inhoudt? Vooral heel veel zoeken. Natuurlijk kende ik al wat gezelschappen die ik meteen kon benaderen, maar verder moet ik het veelal van internet hebben.
En als je dan een geschikte stageplek hebt gevonden, moeten ze jou nog willen. Tijd voor de volgende stap: met ze in contact komen. Dat is nog lang niet makkelijk. In de meeste gevallen krijg je geen antwoord, af en toe een afwijzing van je aanvraag en dan (gelukkig!) dat kleine groepje waar je het van moet hebben.
Maar ook dan ben je er nog niet. Auditiedata worden doorgegeven, want ik ben niet de enige danser die op zoek is naar een stage. Vliegticket, verblijfplaats en natuurlijk de opleiding laten weten dat je ergens anders op de wereld aan het dansen bent. Dit is het stadium waar ik nu ben aangekomen, maar ik hoop jullie in een volgende blog de rest van het proces uit te kunnen leggen.

Niet alleen door de stages ga ik komende maanden reizen. Ook met de opleiding, die als nieuweling steeds meer “in the picture” komt, gaan we in het buitenland optreden.
In maart gaan we naar Essen om bij de uitreiking van de Deutsche Tanzpreis op te treden.
Bovendien gaan we in mei naar Londen voor een project.

Tussen al deze reizen door, gaan de lessen in Toni Areal ook gewoon door. Repetities voor de voorstelling, nieuwe choreografen en kleinschalige projecten in de school.
Van de vrije tijd blijft weinig over, maar dat is niet erg: dans je vrij!