(on)geluk

Elke twee jaar wordt in Zwitserland Tanzfestival Steps georganiseerd. Een festival voor contemporary dance, waarin dansgezelschappen van over de hele wereld naar dit Alpenland komen. In april vond deze happening plaats. Wij als opleiding voor contemporary dance bezochten natuurlijk wat festiviteiten.
Zo gingen wij begin april naar een voorstelling in Solothurn, een stadje in het westen van Zwitserland. Omdat de voorstelling op een zondagavond plaatsvond, grepen mijn huisgenoot en ik de kans om overdag dit deel van Zwitserland te leren kennen [zie foto's]. Na een stevige wandeling van een uur of zes mochten wij van een prachtige voorstelling genieten. Een solodanser die ons vier stukken presenteerde: erg inspirerend!
In de weken erna kregen we ook enkele workshops. Sommige workshops van het Stepsfestival namen namelijk in “onze” studio plaats (waar ik met de opleiding altijd train), waardoor wij als studenten deel konden nemen aan deze eenmalige lessen. En ook de andere voorstellingen die we bezochten waren mooi: de een nog inspirerender dan de ander. Als uitvoerend danser in opleiding is het zo leerzaam om naar je toekomstige collegae te kijken.

Als je de titel hebt gelezen, vraag je je nu misschien af wat deze blog met (on)geluk te maken heeft.
Naast de voorstellingen die wij met bovenstaand festival mochten bekijken, traden wij twee weken geleden ook zelf op. Niet voor het festival, maar voor de opening van een museumtentoonstelling (in het gebouw van mijn opleiding zit een museum). In de hal van de school vond deze voorstelling plaats.
Tijdens de generale repetitie van de voorstelling botste ik met mijn neus tegen een klasgenoot. Door de stoot was ik (letterlijk en figuurlijk) uit het veld geslagen, maar gelukkig ging mijn lichaam op automatische piloot verder. De choreografie wordt gedanst op een furioso muziek en het tempo zit er dan ook goed in. Daarom zie ik normaal allemaal zweetdruppels om me heen vliegen, maar deze keer waren de druppels wel erg donker van kleur… Gelukkig was het bijna het eind van de dans, waardoor ik de choreografie ook met een bloedende neus tot het eind kon dansen.
Na icepacks, bloedvrij te zijn geboend en enigszins van de schok te zijn bijgekomen, besloot ik een uur later toch de voorstelling zelf te dansen.
Omdat mijn neus ‘s avonds uit het niks weer begon te bloeden en nog steeds wel erg pijn deed, ging ik de dag erna naar de dokter. De radioloog kon me vertellen dat er een scheurtje in mijn neus zat en gaf me hier de bijbehorende geneesmiddelen voor.
Nu, na een week rechtop slapen en ontstekingsremmers, gaat het elke dag beter. Ik ben allang blij dat het niet weer rechtgezet hoefde te worden!

Tot slot het goede nieuws: gister is mij een stageplaats in Giessen (Duitsland) aangeboden. Hier zal ik volgend jaar met het gezelschap meelopen. Ik kan mijn geluk niet op!
Met zo’n stage kan je zien hoe het in de professionele kring er aan toe gaat. Het is een relatief klein gezelschap, waardoor mijn rol als stagiaire groter zal zijn. Ik kan niet wachten tot ik beginnen mag!

De komende maanden zullen echter voorbij vliegen. Maandag gaan we naar Londen om daar met een dansopleiding samen te werken, daarna hebben we solopresentaties en de eindvoorstelling, wat tevens het eind van het tweede jaar betekent.
Eerst treed ik morgen weer in de hal van school op, hopelijk blijft dit keer mijn neus gespaard...