Auditant&Artiest

Hoewel dit een blog over mijn Zwitserse reis is, zal dit verhaal over een trip naar Duitsland gaan.

Do

10:45 aan de barre bij mijn dagelijkse balletles. Iedereen volgt de les zoals altijd, alles lijkt normaal. Daar denkt mijn maag anders over... ja, dat moeten de zenuwen zijn.
13:30 repetitie voor zaterdag. Een doorloop van een choreografie op Verdimuziek en muziek van Max Richter. De opleiding is uitgenodigd om een optreden te verzorgen tijdens de uitreiking van de Tanzpreis in Essen. Samen met wat anderen mag ik mijn solo opvoeren. De laatste correcties worden gegeven (zoals "jezelf als popcorn op de grond werpen"). Er zitten drie bezoekers te kijken, rijke Grieken, aldus de coördinator.
15:30 de repetitie is voorbij. Hoewel mijn klasgenoten op school blijven voor de volgende les ga ik naar de kleedkamer. Omkleden, naar Hauptbahnhof en wat inkopen bij de supermarkt doen.
17:00 de trein naar Mainz vertrekt. De zogenaamde Duitse ICE treinen zijn best luxe. Ik installeer mezelf op een diepe, zachte stoel. Mevrouw 1 vraagt of de plek naast mij vrij is, komt naast me zitten en begint aan ingewikkelde computerprogramma's te werken. Opgelucht kijk ik door het raam naar de Alpen als de conducteur mijn ticket goedkeurt.
19:50 nadat ik voor de vierde keer bevestig dat de plek naast mij vrij is, stap ik samen met meneer 2 bij Mannheim de trein uit. Gelukkig komt mijn tweede trein snel.
21:20 op Mainz hbf. Welke kant moet ik nu op? Mijn gevoel zegt links dus ik ga naar rechts. Na tien minuten nog steeds niet de goede straat te hebben gevonden, vraag ik bij benzinestation Aral (anagram van lara!) de weg. Na een lang en moeilijk verhaal besluit ik terug naar het station te lopen en daar nogmaals de weg te vragen.
21:50 ik sta voor het hotel en twee mannen houden de deur voor me open. Nu nog mijn sleutel... ik zie de receptie, maar helaas: deur op slot. Gelukkig weet het stel me te helpen met de sleutel uit de kluis te halen en lig ik voor ik het weet in mijn Duitse bed.

Vr

07:30 twee wekkers gillen het hotel bij elkaar. Durf ik mijn ogen te openen? Er is geen weg meer terug. De auditie in Mainz is twee uur van mij verwijderd. Ik heb er zin in!
09:30 de les is begonnen. We krijgen les van een docent die leuke oefeningen geeft. Aan het eind van de barre komt er iemand binnen, onmiskenbaar de directeur gezien het gezag dat hij uitstraalt. Hij kijkt af en toe en loopt vervolgens weer weg.
10:45 de les is afgelopen. Bijna iedereen loopt de studio uit. De directeur zit nog met de docent te praten dus ik besluit naar hem toe te stappen. Nadat ik me heb voorgesteld, vertelt hij aan mij en de andere vier auditanten dat we nog een korte solo op spitzen aangeleerd krijgen.
11:15 solo aangeleerd, meerdere malen geoefend. Het is een toffe choreografie waar ik blij van word als ik het dans. De dansers van het gezelschap zijn nog druk met het doornemen van correcties met de directeur.
11:45 we krijgen ook nog maar even een duet aangeleerd
12:30 intussen zijn mijn voeten hete, opgezwollen kolen van de spitzen. Het ziet er niet naar uit dat de dansers binnenkort klaar zijn.
13:30 na nog een uur mogen we ons materiaal presenteren.
14:15 na de showing vertelt de directeur dat hij er niet omheen wil draaien en we helaas niet de dansers zijn waar hij naar zoekt. Dat is natuurlijk nooit leuk om te horen, maar ik snap het wel. Gelukkig is mijn avontuur nog niet afgelopen, vanavond mag ik naar de voorstelling van dit gezelschap en morgen naar Essen!


Za

01:00 na een onwijs gave voorstelling lig ik weer in bed. De weg terug naar het hotel was niet makkelijk te vinden, vooral door de harde regen die mijn plattegrond vervaagde. Eenmaal in het hotel vlug een hete douche genomen en mijn spullen ingepakt, want de wekker zal mij weer vroeg wekken.
05:45 De regen is de hele nacht door blijven kletteren. Het resultaat is op de straten terug te vinden. Het is uitgestorven. De stoplichten veranderen eenzaam om de zoveel tijd van kleur.
10:00 wow, opeens sta ik op in vet groot theater in Essen. De reis verliep vloeiend en de warming up konden mijn spieren waarderen, hoewel ik schrok van mijn slaperige evenbeeld in de spiegel. Het podium is reusachtig, om over de zaal maar niet te spreken. 1125 stoelen telt het auditorium en zeven coulissen (in plaats van vier) op het toneel.
13:00 na de repetitie had ik de mogelijkheid om de andere optredens voor die avond te zien van verschillende academies en gezelschappen. Daarna naar het hotel om mijn spullen neer te zetten. Als genodigden voor de uitreiking van de Tanzpreis, verbleven wij in het Sheratonhotel. Hoewel het hotel in Mainz prima was, is dit hotel toch wel even andere koek. Grote zalen, wellnesscentra en grote bedden. Grote, zachte, warme bedden... Vanwege de korte nacht neem ik van deze mogelijkheid gebruik een uurtje te slapen.
16:00 na het middagdutje wordt het langzaam tijd voor de voorbereiding op het optreden. Ergens wat eten, zodat het op tijd gezakt is. Daarna haren straktrekken en een plamuurlaag van make-up aanbrengen, want voor zo'n grote zaal kan je niet genoeg pancake op je gezicht smeren.
20:00 de tweede opwarming van die dag. Hoewel de uitreiking al om 18:00 is begonnen, zijn wij als afsluiter van de avond pas om 21:30 gepland.
21:30 als ik achter de schermen kom, hoor ik dat we waarschijnlijk om 22:00 aan de beurt zullen zijn. Stretchend houd ik me warm en probeer ik mijn zenuwen in bedwang te houden. Hoewel ik ook blij met deze adrenaline ben, want door de warme en donkere omgeving slaat de moeheid langzaam toe.
23:00 uiteindelijk waren we pas om 22:30 aan de beurt. Het optreden was als een droom en was voordat ik het me kon beseffen voorbij. Terug in het hotel kleden we ons om naar een chique outfit, want we zijn uitgenodigd voor het galadiner. In het hotel is het een drukte van belang. Allemaal dansers en bezoekers staan vrolijk met elkaar te kletsen. De meeste dansers zitten, moe van het optreden. Het publiek staat, blij na vier en een half uur weer te kunnen bewegen. Hapjes, live piano muziek en serveersters die met drankjes rondlopen. Het is werkelijk te chic voor worden.
3:30 tijd om te gaan slapen. Wat een geweldige dag! Ondanks de vermoeidheid, val ik door alle gebeurtenissen met moeite in slaap.

Zo

08:00 ik heb nog nooit zo laat gedineerd als gister, maar bij het zien van het ontbijt ga ik weer vrolijk verder met eten. Het is lastig om uit dit grote assortiment te kiezen, maar allemaal even lekker.
11:00 een busje komt ons ophalen om ons naar het vliegveld van Düsseldorf te brengen. Het lijkt alsof ik maanden weg ben geweest. En over vijf nachten stap ik weer in het vliegtuig, op naar de volgende auditie.

NB: afgelopen maanden heb ik ook een foto- en videoshoot gehad.
Foto's zijn bijgevoegd te vinden, gemaakt door Andreas Zihler. De link naar de video: https://www.youtube.com/watch?v=sdwCKhEuQAE